Πνευματική διδασκαλία

Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου

«… Η οδός του χριστιανού εν γενικαίς γραμμαίς είναι τοιαύτη. Εν τη αρχή ο άνθρωπος ελκύεται προς τον Θεόν διά της δωρεάς της χάριτος, όταν δε προσελκυσθεί, άρχεται η μακρά περίοδος της δοκιμασίας. Δοκιμάζεται η ελευθερία του ανθρώπου και η εμπιστοσύνη αυτού εις τον Θεόν, και δοκιμάζεται ‘‘σκληρώς’’. Κατ’ αρχάς, αι προς τον Θεόν αιτήσεις, μικραί και μεγάλαι, αι μόλις εκφραζόμεναι παρκλήσεις, συνήθως εκπληρούνται ταχέως και θαυμαστώς υπό του Θεού. Όταν όμως επέλθει η περίοδος της δοκιμασίας, τότε το παν αλλάσσει και ο ουρανός φαίνεται ως να κλείηται και να γίνηται κωφός εις όλας τα δεήσεις. Εις τον θερμόν χριστιανόν τα πάντα εν τω βίω γίνονται δύσκολα. Η προς αυτόν συμπεριφορά των ανθρώπων επιδεινούται, παύουν να εκτιμούν αυτόν, ότι εις τους άλλους λογίζεται ανεκτόν, εις αυτόν δε συγχωρείται, η εργασία αυτού αμείβεται, σχεδόν πάντοτε, κάτω του κανονικού, το σώμα ευκόλως προσβάλλεται υπό ασθενειών. Η φύσις, αι περιστάσεις, οι άνθρωποι, το παν στρέφεται κατ’ αυτού. Παρά τα φυσικά αυτού χαρίσματα –ουχί μικρότερα των άλλων- δεν ευρίσκει ευνοϊκούς όρους προς αξιοποίησιν αυτών. Επί πλέον υπομένει πολλάς επιθέσεις των δαιμονικών δυνάμεων και το έσχατον, η ανυπόφορος οδύνη της θείας εγκαταλείψεως. Τότε κορυφούται το πάθος αυτού, διότι πλήττεται όλος άνθρωπος εφ’ όλων των επιπέδων της υπάρξεως αυτού…

Το παν τότε αποβαίνει επαχθές. Το παν κατορθούται μετά δυσαναλόγου κόπου. Ο βίος καθίσταται πλήρης μόχθων και αναφύεται εις τον άνθρωπον το αίσθημα ότι επ’ αυτού βαρύνει η κατάρα και η οργή του Θεού. Όταν όμως παρέλθουν αι δοκιμασίαι αύται, τότε θα ίδη ότι η θαυμαστή πρόνοια του Θεού εφύλαττεν αυτόν προσεκτικώς εν πάσαις ταις οδοίς αυτού…»