Μικρασιατική εκστρατεία - Η παγίδα των "συμμάχων"!

Οι συμμαχικές δυνάμεις της Αντάντ (Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία, Αμερική) είναι εξ ολοκλήρου υπεύθυνες για την τραγωδία και τον ξεριζωμό του Ελληνισμού από τις πανάρχαιες ρίζες του στην Μικρά Ασία, τον Πόντο και την Θράκη το 1922, συνεργώντας πονηρά καί με δολιότητα υπέρ του κινήματος του Μουσταφά Κεμάλ. Το «βρώμικο» παιχνίδι παιζόταν κυρίως από τους Αμερικάνους και τους Άγγλους πολιτικούς, που κάποιοι εξ’ αυτών ήταν μέτοχοι σε πετρελαϊκές εταιρείες, κατευθύνοντας τους αξιωματικούς του στρατού τους να «επιχειρούν» στην Μικρά Ασία και πέραν αυτής, με γνώμονα τα συμφέροντά τους, χρησιμοποιώντας δολίως ως όργανό τους τον Ελληνικό στρατό που το αίμα των στρατιωτών του καθώς και του αμάχου Ελληνικού πληθυσμού, δεν είχε απολύτως καμία αξία, εκμεταλλευόμενοι με ύπουλο τρόπο τον διακαή πόθο τους να απελευθερώσουν από τους Τούρκους τα πανάρχαια Ελληνικά εδάφη. Ήταν ηλίου φαεινότερον ότι όλοι αυτοί οι «σύμμαχοι» -αλλά αντίπαλοι στην μοιρασιά- δεν βοηθούσαν για το όραμα των Ελλήνων, δηλ. την Μεγάλη Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών, αλλά ήθελαν για πάρτι τους τα πετρέλαια, το εμπόριο, και τον πλήρη έλεγχο του κεφαλαίου της περιοχής. Οι μεγάλες κατ’ όνομα συμμαχικές δυνάμεις που φαγωνόντουσαν αναμεταξύ τους μοιράζοντας ξένα εδάφη, στην προσπάθειά τους να ηγεμονεύσουν παγκοσμίως, ήθελαν να μονοπωλήσουν κυρίως τα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής. Συνεργοί τους σ’ αυτή την προσπάθεια ήταν δυστυχώς και μερικοί Έλληνες πλουτοκράτες της εγχώριας ολιγαρχίας που τα συμφέροντά τους είναι κοινά με των ξένων και «επεξεργάζονται» σε μυστικές στοές και λέσχες, οι οποίοι στο βωμό του χρήματος δεν δίστασαν να προδώσουν την πατρίδα τους, κάτι που συνεχίζεται και σήμερα.
Οι αποικιοκράτες καιροφυλαχτούσαν πολύ καιρό βολιδοσκοπώντας την περιοχή. Μήλο της έριδος ήταν τα πετρέλαια Μοσούλης, Μεσοποταμίας, ακόμα και του Καυκάσου, καθώς και τα λιμάνια, οι συγκοινωνίες, οι επιχειρήσεις μεταλλείων, σιδήρου, χρωμίου, αργύρου, ξυλείας, τα κατασκευαστικά έργα που όλα αυτά μαζί θα επέφεραν χρήμα. Οι Άγγλοι που αναλόγως με το τι τους βόλευε, άλλαζαν γνώμες και υποστήριζαν πότε τους Έλληνες και πότε τους Τούρκους, ήθελαν στην Μικρά Ασία τον έλεγχο της βιομηχανίας, το εμπόριο και τους σιδηρόδρομους. Οι Γάλλοι πλεονέκτες γύρευαν και αυτοί το εμπόριο, οι δε Ιταλοί που ήταν οι άσπονδοι εχθροί των Ελλήνων, ενισχύοντας πρώτοι απ’ όλους το τουρκικό κομιτάτο, έχτιζαν κυρίως σχολεία καί καθολικές εκκλησίες επιδιώκοντας την επικράτησή τους μέσω της προπαγάνδας. Στην ουσία, η Αμερικάνικη εταιρεία Στάνταρτ Όϊλ και η Αγγλική Πόγιαλ Ντάτς Σέλλ, καθώς και η Γαλλική Υνιόν Παριζιέν (γαλλοαμερικάνικα κεφάλαια), με την επίσης γαλλική Μπανκ ντε Παρί ε ντε Παιή Μπα (αγγλογαλλικά κεφάλαια) που ενδιαφέρονταν για τις μετοχές της «Τούρκις Πετρολέουμ», κυβερνούσαν τις χώρες τους και βάση των συμφερόντων τους χαρασσόταν η πολιτική τους σ’ όλο τον κόσμο. Τελικά από αυτό το «βρωμοπαιχνίδι», η Αγγλία πήρε το 75% των μετοχών της τουρκικής εταιρείας, και η Αμερική άρπαξε από την Γαλλία το 25%, ποσοστό που αργότερα αύξησε κατά πολύ. Αυτές οι εταιρείες ήταν τα «υπουργεία» Αποικιών των χωρών αυτών που για τρία χρόνια θα έβαζαν Έλληνες και Τούρκους να σφάζονται, μοιράζοντας εκείνοι την «πίτα»!
Η Αγγλία στην αρχή παρουσιαζόταν «φίλη» της Ελλάδας και κρατούσε αυτή την στάση γιατί χρειαζόταν τον γενναίο Ελληνικό στρατό, αλλά όταν εξασφάλισε τα συμφέροντά της, τότε τα «έφτιαξε» με τον Κεμάλ! Για την επίτευξη των στόχων τους, διέταξαν αρχικά τον Ελληνικό στρατό να απελευθερώσει τον Μάϊο του 1919 την Σμύρνη, για να… προστατεύσει τους χριστιανικούς πληθυσμούς, πού όταν μετά από τρία χρόνια σφάζονταν ανελέητα από τους Τούρκους, οι Άγγλοι και οι υπόλοιποι δούλοι του χρήματος δεν έδιναν δυάρα! Ο Έλληνας πρωθυπουργός Ελ. Βενιζέλος πίστευε τότε, ότι κάνοντας τα θελήματα των «συμμάχων», αυτοί θα εκτιμούσαν την προσφορά των Ελλήνων και θα ευνοούνταν στα δίκαια αιτήματά τους παίρνοντας ως ανταμοιβή για τους αγώνες τους τα εδάφη που ήταν Ελληνικά. Αντ’ αυτού, το καλοκαίρι του 1922, όλοι οι μεγάλοι μαζί πρόδωσαν τους Έλληνες που δεν τους χρειαζόταν πιά, και τους πέταξαν στη θάλασσα. Ο Ελληνικός στρατός εκτός από τους Τούρκους είχε αντιμέτωπες τις πονηριές των Γάλλων και των Αμερικάνων, πρωταρχικά και των Ιταλών, που όταν πάτησαν οι Έλληνες το πόδι τους στην Σμύρνη, οι Ιταλοί απελευθέρωσαν από τις φυλακές όλα τα «αποβράσματα» για να δράσουν κατά των Ελλήνων, και επέτρεψαν στους Τούρκους να σφάξουν περί των 6.000 αμάχων Ελλήνων Χριστιανών στη Αϊδίνιο (16-6-1919). Ιδίως οι Ιταλοί πολιτικοί δεν έκρυψαν ποτέ την έχθρα τους κατά των Ελλήνων. Αμερικάνοι και Γάλλοι δεν ήθελαν τον Ελληνικό στρατό στην Μικρά Ασία, όμως από όλες αυτές τις ιμπεριαλιστικές χώρες καμία δεν διέθετε δικό της στρατό, ούτε και χρήματα για να επιβάλλει την τάξη στην περιοχή. Επινοήθηκε λοιπόν από την Αγγλία, η πονηρή «ιδέα» να αποσταλεί ο Ελληνικός στρατός για να καταστείλει την τουρκική αντίσταση, γνωρίζοντας ότι οι Έλληνες είχαν πάντα τον πόθο να απελευθερώσουν τους υπόδουλους αδελφούς τους και τις πατρίδες τους που κατείχαν οι Τούρκοι πλέον των 450 ετών, αν και όλοι τους είχαν στρατό σε σημεία όμως που «μύριζε» πετρέλαιο (Μοσούλη - Μεσοποταμία)! Βασικά οι Άγγλοι ήθελαν να εκβιάσουν τους Τούρκους αλλά και τους συμμάχους τους, γνωρίζοντας ότι οι Αμερικάνοι είχαν μυστικές συμφωνίες με τον Κεμάλ ώστε η Τουρκία να τεθεί υπό αμερικάνικη εντολή με έδρα την Σεβάστεια και η Αμερική να ηγεμονεύει σε Μ. Ασία, Πόντο, Αρμενία. Ομοίως και οι Γάλλοι προσέφεραν τα πάντα στους Τούρκους του Κεμάλ καθώς και η Ιταλία που τον υποστήριζε. Και όλα αυτά για το ποιος θα αρπάξει τα πιο πολλά! Γι’ αυτό περιφρονούσαν τους Έλληνες στρατιώτες, αν και ζήλευαν την παλικαριά τους. Πάντως, το γεγονός ότι η Τουρκία κατεχόταν από τους «συμμάχους», ένωσε τους Τούρκους, που κατάλαβαν ότι σχεδιαζόταν από τους «μεγάλους» να αρκεσθούν στο άγονο βιλαέτι του Ικονίου.
Ο λόγος λοιπόν, της Μικρασιατικής εκστρατείας ήταν τα αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα των «μεγάλων», το αποικιακό καθεστώς που ήθελαν να επιβάλλουν καθώς και ένα αντισοβιετικό μέτωπο! Οι Άγγλοι ήταν αυτοί που έπρεπε να δώσουν την έγκριση πριν από κάθε κίνηση του Ελληνικού στρατού, ακόμα και όταν επρόκειτο να αμυνθούν στους Τούρκους, με αποτέλεσμα να μείνουν οι Έλληνες καθηλωμένοι για 14 μήνες πέριξ της Σμύρνης, διότι οι Άγγλοι περίμεναν να δουν πως θα εξελιχθούν τα πολλά εσωτερικά προβλήματα της Τουρκίας (στάσεις, κινήματα, επανάσταση κ.α.) που την είχαν διαβρώσει μέχρι σημείου διάλυσης. Το αποτέλεσμα της τουρκικής κρίσης, θα έκριναν αν θα διέταζαν οι Άγγλοι την περαιτέρω ανάπτυξη του Ελληνικού στρατού. Επιτρεπόταν να προχωρήσει ο Ελληνικός στρατός μόνο αν ευνοούνταν τα Αγγλικά πετρελαϊκά σχέδια. Πράγματι δόθηκε το ΟΚΕΥ στον Ελληνικό στρατό να προχωρήσει ως την Προύσα, συντρίβοντας τους Τούρκους, για τον λόγο ότι οι Άγγλοι και οι Γάλλοι που κατείχαν περιοχές των Τούρκων (Κιλικία, Δαρδανέλια, Ουσάκ, Προύσα, Φιλαδέλφεια, Μπαλικεσέρ), δέχθηκαν επιθέσεις από τους Τούρκους και κινδύνευαν. Οι «σύμμαχοι» θα έπαιρναν «παπούτσι» από τις τουρκικές επιθέσεις, γι’ αυτό και έδωσαν εντολή στους Έλληνες να επέμβουν συντρίβοντας άνετα τους Τούρκους. Έτσι, υπογράφηκαν και οι ευνοϊκές για τους Έλληνες συνθήκες του 1920. Όταν όμως, η κατάσταση ηρέμησε, οι δόλιοι «σύμμαχοι» συνειδητοποίησαν ότι οι Έλληνες είχαν φθάσει ως την Προύσα, έστω και για την δική τους ανάγκη. Αυτό όμως ήταν κάτι που δεν τους πολυάρεσε. Άρχισαν τότε να επινοούν «φιλοτουρκικά» σχέδια, με πρόσχημα τις εκλογές στην Ελλάδα (Νοέμβριος 1920), που βλακωδώς διεξήχθησαν εν μέσω πολέμου, αλλάζοντας το καθεστώς με την επιστροφή του Κωνσταντίνου που δεν ήθελαν οι «σύμμαχοι» διότι εξυπηρετούσε γερμανικά συμφέροντα. Μιας Γερμανίας που τα προηγούμενα χρόνια είχε γίνει η αιτία να εξοντωθούν από τους Τούρκους, εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες του Πόντου, της Μικρασίας και της Θράκης. Έτσι, εκεί που από το 1921 διατάχθηκε να επιχειρήσει ο Κωνσταντίνος και ο Ελληνικός στρατός, οι Γάλλοι είχαν ήδη κλείσει συμφωνίες για μακρόπνοα έργα δεκαετιών. Οι Γάλλοι γι’ αυτό τον λόγο παρείχαν όλο το στράτευμα που διέθεταν οπλίζοντας τον στρατό του Κεμάλ! Ομοίως και οι Ιταλοί που παρακολουθούσαν τις νίκες και την προέλαση του Ελληνικού στρατού και δεν ήθελαν την ζωή τους. Οι στόλοι των Γάλλων και των Ιταλών χωρίς να ντρέπονται κουβαλούσαν όπλα απ’ τα παράλια ενισχύοντας τους Τούρκους.
Όπως απεδείχθη η Ελλάδα δεν αγωνιζόταν πλέον για την ανεξαρτησία της, αλλά είχε μετατραπεί σε θύμα που με το αίμα των παιδιών της καθώς και του αμάχου Μικρασιατικού πληθυσμού, πολεμούσε εξυπηρετώντας τα ξένα αποικιοκρατικά συμφέροντα. Ο επίλογος της Μικρασιατικής καταστροφής γράφθηκε στην παραλία της Σμύρνης, όπου οι Έλληνες κατάλαβαν καλά ποιοι ήταν οι «σύμμαχοί» της Αντάντ! Από 32 μεγάλα αμερικάνικα, αγγλικά καί γαλλικά πλοία, τραβούσαν ταινίες την Σμύρνη που φλεγόταν, τους αμάχους Έλληνες, τα γυναικόπαιδα και τους ηλικιωμένους που όσοι δεν πνιγόντουσαν στην προσπάθειά τους να γλιτώσουν, σφάζονταν από τους τσέτες, και για να μην ακούνε οι «πολιτισμένοι» της Δύσεως τις κραυγές του κόσμου που κινδύνευε και ζητούσε βοήθεια, έπαιζαν εμβατήρια, γευμάτιζαν αδιάφοροι και ζεματούσαν ή έκοβαν τα χέρια όσων έφθαναν κολυμπώντας και γαντζωνόντουσαν στα πλοία τους. Η θάλασσα τότε είχε γεμίσει από πτώματα, ώστε μπορούσε κανείς να περπατήσει πατώντας πάνω τους! Δεν τους ένοιαζε πλέον που το αίμα εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων έρεε ποτίζοντας την γη των πατέρων τους, ούτε για εκατομμύρια αμάχους Έλληνες που έφευγαν πρόσφυγες από τις πατρίδες τους, νοιαζόντουσαν μόνο για το πετρέλαιο που θα επέφερε χρήμα στις τσέπες τους.
Υ/Γ: Όσον αφορά το επιχειρησιακό μέρος του Μικρασιατικού πολέμου (1919-1922), δεν υπήρξε ποτέ πόλεμος στην παγκόσμια ιστορία όπου οι επί τρία χρόνια νικητές (Έλληνες) σε όλα τα μέτωπα και σε όλες τις μάχες που δόθηκαν κατατροπώνοντας τους χαμένους (Τούρκους), να αποχωρήσουν τελικά εκείνοι ηττημένοι από τον πόλεμο χωρίς να έχουν χάσει ούτε μία μάχη!
Στρατής Ανδριώτης