Η μνημόνευση ονομάτων στη Θεία Λειτουργία

Ένα καιρό έπεσε θανατικό στην Αλεξάνδρεια. Ο δε Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων πήγαινε μόνος του και επισκεπτόταν τους ασθενείς, παράστεκε τους ψυχοραγούντας, έκλεινε τους οφθαλμούς τους και ενταφίαζε τους νεκρούς, λέγοντας προς τους παριστάμενους ότι πολλή ωφέλεια λαμβάνει όποιος βλέπει τα μνήματα και σκέπτεται τον θάνατο. Έκανε δε μνημόσυνα και Λειτουργίες για τους αποθαμένους και παρακινούσε και τους άλλους να κάμνουν τα ίδια, βεβαιώνοντας αυτούς ότι πολύ ωφελούν οι Λειτουργίες και τα μνημόσυνα, όχι μόνο τους νεκρούς, αλλά και τους ζώντες. Προς πίστωση των λεγομένων του, τους είπε το εξής παράδοξο:
- Κάποια ημέρα αιχμαλώτισαν οι Πέρσες έναν Κύπριο, και επιστρέφοντος οι σύντροφοί του, είπαν στους συγγενείς του, ότι απέθανε και τον έθαψαν. Αλλά στην πραγματικότητα έκαναν λάθος, διότι ήταν άλλος όμοιός του, ενώ εκείνος ζούσε αιχμάλωτος στην Περσία. Οι συγγενείς του λοιπόν, πεισθέντες στα λόγια των συντρόφων του, του έκαναν μνημόσυνα, κατά την συνήθεια. Έπειτα από τέσσερα χρόνια ήλθε στην πατρίδα του από την Περσία και ο αιχμάλωτος. Οι οικείοι του, μόλις τον είδαν χάρηκαν και του είπαν: «Εμείς θαρρούντες ότι απέθανες, σου κάναμε τον χρόνο τρεις Λειτουργίες, την Πεντηκοστή, τα Φώτα και την Ανάσταση». Τότε εκείνος τους απάντησε, αφού θαύμασε για τούτο, λέγοντας: «Σας ομολογώ, ότι εκείνους τους τρεις καιρούς μου παρουσιαζόταν ένας ωραιότατος άνθρωπος (άγγελος), που άστραφτε υπέρ τον ήλιον και έβγαζε την αλυσίδα και έμεινα ελεύθερος, πήγαινα όπου ήθελα, εκείνες τις τρεις ημέρες του χρόνου και κανένας δεν με γνώριζε. Έτσι μπόρεσα και έφυγα»!